นิยาย 6986

เรื่อง: นิยาย 6986 Sat Jan 07, 2012 10:54 pm

ณ ย่านนามิโมริ

ผู้คนเดินกันอย่างควักไขว่เพื่อซื้อวัตถุดิบไปทำอาหารมื้อเย็นและก็เช่นเดียวกับคู่รักคู่นึงที่เดินซื้อของกันอย่างสนุกสนานและหวานแหวว

“ฮาฮิ!โร่คุงอ่า..อย่ามาขโมยจูบกันอย่างนี้สิ นี่มันกลางตลาดน้า>///<”สาวน้อยร่างบางมิอุระ ฮารุพูดขึ้นเมื่อคนรักของเธอชอบแอบขโมยจูบเธอเสมอแถมยังขโมยแบบไม่เป็นที่เป็นทาง

“นิดเดียวเองนะฮารุจัง ไหนๆเราก็เป็นแฟนกันนะคร๊าบที่รัก ให้ผมจูบนิดจูบหน่อยไม่ได้เลยหรอครับผม*0*”ชายหนุ่มพูดขึ้นพร้อมกับพยายามอ้อนร่างบางทำให้คนตัวเล็กส่ายหน้านิดๆเพราะตั้งแต่ที่เธอตอบตกลงเป็นแฟนกับมุคุโร่ เขาก็ติดเธออย่างกับปลาหมึกไม่ยอมไปไหนเลย ขนาดยามาโมโตะเข้ามาคุยตามภาษาเพื่อนมุคุโร่ก็มักจะข่มขู่ทางสายตาเสมอ

“เมื่อคืนยังไม่พอหรอไงอ่ะโร่คุง-/////-แค่นี้ฮารุก็เขินจะตายอยู่แล้วนะ!”

“โห-3-เมื่อคืนก็เมื่อคืนสิครับ นี่มันเป็นล๊อตใหม่นะครับ น้า~ขอจูบหน่อยนะ ครั้งเดียวก็ได้”

“เฮ้อ...ทำไมฮารุต้องใจอ่อนให้โร่คุงทุกครั้งเลยล่ะเนี่ย ครั้งเดียวนะ งั้นไปที่อื่นเถอะ ตรงนี้
มันกลางแจ้งไป เดี๋ยวผู้ใหญ่เขาจะมองไม่ดี”เมื่อฮารุพูดจบร่างสูงก็รีบลากคนตัวเล็กไปที่ลับตาคนแถวๆหลังต้นไม้สวนสาธารณะทันที

“คะ..คือ-////-อุ๊บ!0x0”ไม่ทันทีร่างบางจะพูดอะไรก็ถูกคนข้างหน้าจับพิงกำแพงก่อนจะปิดปากเรียบร้อยโดยการใช้ริมฝีปากร้อนประกบลงมาก่อนจะค่อยๆขบริมฝีปากบางให้เผยอออกก่อนจะสอดลิ้นร้อนเข้าไปสำรวจในโพรงปาก กลิ่นของลูกอมสตอเบอรรี่ที่ร่างบางชอบกินเป็นประจำลอยจางๆอยู่ภายในโพรงปาก ลิ้นใหญ่ไล่ไปตามไรฟันก่อนจะกอบโกยน้ำหวานในปากเล็กให้มากที่สุด

“อื้ม~”ลิ้นของทั้งสองกระหวัดกันอย่างสนุกสนานโดยที่มือของร่างสูงเริ่มอยู่ไม่สุขเริ่มลูบไล้ไปตามต้นขาขาวเนียนของร่างบาง ฮารุที่เริ่มเคลิ้มสัมผัสของมุคุโร่ค่อยๆใช้แขนคล้องคอของคนตัวสูงไว้ ปล่อยให้มือใหญ่ลูบคลำไปทั่วร่างกาย มุคุโร่ถอนริมฝีปากออกก่อนจะใช้ลิ้นเลียใบหูบางของคนตัวเล็กเพื่อให้เสียวซ่านเล่น

“อะ..อ๊า~โร่คุงพะ..พออ๊ะ!อ๊า~แล้ว”ฮารุเริ่มครางขึ้นเมื่อริมฝีปากร้อนเริ่มซนซุกไซร้ไปตามซอกคอหอมกรุ่นพร้อมกับประทับรอยกุหลาบไว้หลายจุดโดยมือค่อยๆสอดเข้าไปในซาบเสื้อก่อนจะค่อยๆปลดกระดุมเสื้อของร่างบางให้หลุดออกพร้อมซุกหน้าลงบนหน้าออกขาวของร่างบางทำให้คนตัวเล็กถึงกับร้องครางเมื่อริมฝีปากเริ่มประทับรอยไว้บนหน้าออกของเธอ
“พะ..พอแล้ว โร่คุง อ๊า~นี่มันข้างนอกนะ ยะ..หยุดเถอะ”
.
.
.
.
.
.
.
“งั้น..”ร่างสูงหยุดการกระทำก่อนจะจ้องหน้าร่างบางอย่างเจ้าเล่ห์ทำให้ฮารุคิดในใจว่ามุคุโร่ต้องมีแผนแน่ๆก่อนที่มุคุโร่จะพูดต่อว่า “คืนนี้ไม่ต้องนอนนะที่รัก รอบนี้ถึงเช้านะครับ”นั่นไง ฮารุเดาอะไรไม่เคยผิด!!!งานเข้าแล้วไงฮารุเอ้ย!
____________________________________________________________________________________________
กริ๊งก่อง!

แอด!

“ฮาฮิ!คุณโกคุเดระ มีอะไรธุระอะไรด่วนหรือเปล่าคะอุตส่าห์มาถึงบ้านเชียว?0.0”เมื่อร่างบางเดินไปประตูบ้านก็ต้องพบกับเจ้าของเส้นผมสีเงินยืนอยู่น่าประตู

“รุ่นที่สิบบอกว่าให้ฉันมาดูแลเธอวันนี้ พอดีช่วงนี้มันอันตรายน่ะ”

“ฮาฮิ!?หรอค่ะ งั้นเข้ามาสิคะ พอดีฮารุมีการบ้านให้คุณโกคุเดระสอนด้วย เมื่อคืนไม่ได้ทำมัวแต่..เอ่อ..-/////-ช่างมันเถอะค่ะ”ฮารุหน้าแดงนิดๆเมื่อคิดถึงเมื่อคืนที่เธอกับมุคุโร่(เซ็นเซอร์นิดนุง-..-) ร่างบางบอกให้โกคุเดระขึ้นไปนั่งรอข้างบนให้แล้วเดี๋ยวเธอจะเอาชากับขนมไปเสริฟ

“มาแล้วค่า~”คนตัวเล็กเดินเข้ามาในห้องนอนโดยถือถาดขนมเข้ามาด้วย โกคุเดระที่เดินไปทั่วห้องก่อนจะสังเกตไปทั่วห้องของฮารุ

“อื้ม..หนังสือเยอะเหมือนกันนะเนี่ย เธอก็เด็กเรียนหรอเนี่ยยัยบ๊อง?”ร่างโปร่งถามขึ้นเมื่อเห็นตู้ไม้อย่างดีทุกอัดด้วยหนังสือเรียนมากมายไม่ว่าจะเป็น คณิตศาสตร์ ภาษาอังกฤษ สังคม และหนังสือนวนิยายยันนิตยสาร

“ฮาฮิ?อ๋อ พอดีฮารุเป็นคนชอบอ่านหนังสือน่ะค่ะ แล้วก็ชอบสะสมหนังสือด้วยน่ะค่ะ”ร่างบางพูดอย่างไม่ค่อยใส่ใจก่อนจะเดินไปหยิบสมุดการบ้านในกระเป๋ามาวางไว้บนโต๊ะไม้เล็กๆกลางห้อง

“นี่ค่ะ พอดีฮารุไม่ค่อยเข้าใจข้อนี้ มันเป็นรูท145 บลาๆๆๆ”ทั้งสองคนก็นั่งคุยกันเรื่องเรียนจนตกเย็นแต่แล้วฟ้าก็เกิดครึ้มขึ้นมาก่อนที่สายฝนจะล่วงลงมาจากฟ้า

“อ้าวเวร-*-แล้วฉันจะกลับบ้านยังไงวะเนี่ย=[]=!!”

“ฝนตกหนักอย่างนี้ คุณโกคุเดระค้างที่นี่เถอะค่ะ เดี๋ยวฮารุไปเอาชุดให้ คุณโกคุเดระไปอาบน้ำเถอะค่ะ”ร่างบางพูดขึ้นก่อนจะผลักให้ร่างโปร่งเข้าห้องน้ำก่อนจะยื่นผ้าเช็ดตัวให้ เมื่อร่างโปร่งอาบน้ำเสร็จก็ออกมาโดยสภาพเปลือยท่อนบนโดยใส่กางเกงวอร์มอย่างเดียว

“ฮาฮิ!คุณโกคุเดระ ทำไมไม่ใส่เสื้อล่ะคะ?-////-”ฮารุพูดด้วยสีหน้าแดงกล่ำก่อนจะหันหลังให้โกคุเดระ คนตัวใหญ่ขำนิดๆกับท่าทีของร่างบางเลยจะแกล้งหยอกเธอเล่นซักนิด

“ทำไมหรอ?หื้ม?”ร่างโปร่งแกล้งเดินเข้าไปใกล้ๆร่างทำให้คนตัวเล็กที่ตอนนี้น่าแดงเหมือนลูกตำลึงต้องรีบถอยหลัง

“หุ่นฉันมันยั่วจิตใจเธอหรือไง?อ่ะ เอาสิให้ดูเต็มที่เลย”

“บ้า!!!ฮารุไม่ได้เป็นคนลามกนะคะ>///<คุณโกคุเดระใส่เสื้อเดี๋ยวนี้นะ”ร่างบางพูดไปพร้อมกับถอยหลังไปเรื่อยๆเมื่อโกคุเดระเดินรุกเข้ามาเรื่อยๆแต่เพราะความซุ่มซ่ามของฮารุที่มีอยู่เต็มเปี่ยมทำให้จะหงายท้องโชคดีที่ร่างโปร่งรับไว้ได้แต่ดันล้มลงบนเตียงทั้งคู่

“-//////-คะ..คุณโกคุเดระ”

“....-////-”

[ฝั่งมุคุโร่]

“โคลมจัง จิกุสะ พวกนายสองคนอย่ามาสวีทเกินหน้าเกินตาฉันได้มั้ย?รู้สึกมันหมั่นไส้- -”
เจ้าของเส้นผมสีน้ำเงินพูดขึ้นอย่างหมั่นไส้เมื่อลูกน้องของเขาเดินสวีทจับมือกันไปมาโดยไม่สนใจเขาเลยซักนิด ให้เดินมาซื้อของเป็นเพื่อนไม่ใช่ให้มานั่งโปรโมทหนังรัก

“ท่านมุคุโร่ก็ไปสวีทกับฮารุจังสิครับ ผมก็อยากใช้เวลาอยู่กับแฟนผมนะครับ”จิกุสะพูดขึ้นด้วยเอกติ้งเต็มที่แววตาน่าสงสารสุดฤทธิ์

“จิกุสะคุง...-///-”โคลมเรียกชื่อเจ้าหนุ่มแว่นเบาๆพรางหน้าเขินอายบิดไปบิดมาราวกับเจ้าตัวเขาขอแต่งงาน

“ชิ!โคลมจังตอนแรกคุณยังชอบผมอยู่เลย ทำไมตอนนี้ถึงไปจบอยู่ที่จิกุสะล่ะนั่น?”

“คะ..คือ แบบว่าจิกุสะเขาคอยดูแลโคลมอยู่ตลอดเลยนี่คะตอนที่ท่านมุคุโร่ไม่อยู่ เลยแบบว่ามีฉากเลิฟๆกันเยอะ*0*”คนตัวเล็กพูดด้วยแววตาเปล่งประกายเหมือนถูกรางวัลที่หนึ่ง มุคุโร่ทำหน้าเอือมระอาและหนักใจนิดๆ

“เอาเถอะ-*-พวกนายไปสวีทกันต่อแล้วกัน ฉันจะไปบ้านฮารุจัง”

“ค่ะ/ครับ โชคดีสำลีแปะหัวนะค่ะ/นะครับ”ทั้งสองบอกลาด้วยคำกวนๆ

“เดี๋ยวเถอะ!!!!”

“แวร๊กกก!!!ตะเอ๊งช่วยเขาด้วยค่า/ต๊ะเองช่วยเขาด้วยคร๊าบ”และคู่รักคู่หวานแหววก็เกาะกอดกันแทบจะเป็นคนๆเดียวกันด้วยความกลัว มุคุโร่ส่ายหน้านิดๆพรางยิ้มน้อยๆก่อนจะมุ่งหน้าไปบ้าน เพราะความเป็นห่วงเพราะฝนตกค่อนข้างหนัก ไม่รู้ว่าคนตัวเล็กจะเป็นยังไงบ้าง มุคุโร่เปิดประตูเข้าไปในบ้านของฮารุก่อนจะเดินขึ้นห้องเพื่อไปหาร่างบาง

แอ๊ด!!

“ฮารุจะ..นี่มันอะไร!!!!”มุคุโร่ที่เดินเข้าด้วยสีหน้ายิ้มแย้มกลับตะโกนขึ้นเสียงดังด้วยสีหน้าโกรธจัดเมื่อเห็นทั้งสองร่างกำลังอยู่ในท่าล่อแหลม ฮารุที่นอนอยู่บนเตียงโดยมีโกคุเดระที่ไม่ใส่เสื้อคล่อมอยู่

“โร่คุง...เดี๋ยวก่อน!!!”ฮารุผลักโกคุเดระออกก่อนจะพยายามอธิบายแต่คนตัวสูงกลับไม่ฟังแถมรีบวิ่งออกไปจากบ้านโดยที่ฝนยังตกหนักอยู่เลย ร่างบางที่พยายามจะวิ่งฝ่าสายฝนเพื่อไปหามุคุโร่กลับสะดุดลงกับพื้นเปียก

“โร่คุง!!!!อย่าเพิ่งไป!!..ฮึก..อย่าเพิ่งไปสิ ฟังฮารุอธิบายก่อนไม่ได้เลยหรอ”ฮารุที่ทรุดอยู่กับพื้นเริ่มมีน้ำใสๆไหลลงมามัยไม่ใช่น้ำฝนแต่อย่างใดแต่เป็นน้ำตาของร่างบางนั่นเอง โกคุเดระที่วิ่งตามออกมารีบเอาผ้าไปคุมตัวฮารุไว้

“ฮารุ...อย่าร้องไห้เลยนะ ไม่เป็นไรหรอก”

“ฮึก!ทำไมโร่คุงถึงไม่ฟังฮารุก่อนล่ะ คุณโกคุเดระ ฮึก..”ร่างโปร่งคว้าตัวคนตัวเล็กมากอดไว้แน่นเพื่อปลอบให้คนตรงหน้าหยุดร้องไห้

“เข้าบ้านก่อนเถอะ เดี๋ยวจะไม่สบายนะ”

“ฮัดชิ้วววว~!”

“เห็นมั้ยล่ะยัยบ๊อง ตากฝนนิดหน่อยก็จามซะแล้วเปลี่ยนชุดเสร็จแล้วก็มานั่งนี่มา เดี๋ยวเช็ดผมให้”โกคุเดระบ่นนิดๆเมื่อเห็นร่างบางที่เพิ่งตากฝนมานั่งตัวสั่นเหมือนลูกหมาผมเปียกลู่จามไม่หยุดหย่อน ฮารุเดินไปนั่งบนเตียงโดยมีโกคุเดระนั่งอยู่ข้างหลัง ผ้าขนหนูนุ่มบรรจงเช็ดเส้นผมที่เปียกลู่ไปด้วยน้ำของร่างบาง ดวงตาสีน้ำตาลเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่างที่ตอนนี้สายฝนเริ่มเบาลงบ้าง
โร่คุงทำไมถึงไม่ยอมฟังฮารุก่อนล่ะทั้งๆที่โร่คุงก็น่าจะรู้ว่าฮารุไม่เคยนอกใจโร่คุงเลยตลอดเวลาที่เราคบกันมา แต่จะให้ความสัมพันธ์ต้องจบลงเพราะเรื่องนี้อย่างนั้นหรอคะ?

“ฮารุจัง ฟังฉันหรือเปล่าเนี่ย”

“คะ?”

“ยังกังวลเรื่องไอ้มุคุโร่อยู่เหรอ”ร่างโปร่งถามขึ้นพรางเช็ดผมสวยของฮารุไปด้วย

“ค่ะ..โร่คุงทำไมเขาถึงไม่ยอมฟังฮารุนะ ทั้งๆที่เราก็คบกันมาตั้งนาน”ดวงตาสีน้ำตาลเริ่มมีน้ำเอ่อล้นออกมาอีกครั้ง

“เพียงแค่เธออธิบายให้มุคุโร่ให้เข้าใจ ก็คืนดีกันแล้วคนรักกันยังไงก็ตัดกันไม่ขาดหรอกนะ”

“ฮึก...ฮารุก็หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นค่ะ”ร่างบางเริ่มสะอื้นดังขึ้นเรื่อยๆจนทำให้โกคุเดระทนไม่ไหวคว้าตัวร่างบางมากอดไว้อีกครั้ง

“อย่าร้องไห้เลยนะ..ฉันผิดเอง..ฉะ..ฉันขอโทษนะฮารุ”

“ไม่ผิดหรอกค่ะ ฮึก..อย่าโทษตัวเองเลย พรุ่งนี้ฮารุจะไปอธิบายให้โร่คุงเข้าใจเอง”ร่างบางพูดก่อนจะกอดร่างโปร่งไว้อย่างนั้นเพื่อระบายความรู้สึก...

________________________________________________________________________________________

วันต่อมา

สายลมหนาวพัดโบกไปทั่วสาวน้อยร่างเล็กวิ่งไปทั่วย่านนามิโมริเพื่อหามุคุโร่ แต่เธอวิ่งหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ ไปที่บ้านก็ไม่อยู่แล้วเธอควรจะไปหาที่ไหนดีล่ะ
ดวงตาสีน้ำตาลโตหยุดอยู่ที่สาวร่างน้อยคนนึงเธอใส่ชุดโกคุโย ผมสีม่วงเข้มนั่น ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปหาทันที

“แฮ่กๆ โคลมจัง!เห็นมุคุโร่คะ”

เพี๊ยะ!!!!

เสียงฝ่ามือเล็กกระทบกับใบหน้าเรียวอย่างแรง นัยน์ตาสีน้ำตาลเบิกกว้างเมื่อรู้สึกเจ็บแปลบๆที่ใบหน้า ดวงตาสีม่วงกลมโตมองไปที่ร่างบางอย่างเย็นชา

“นี่สำหรับที่คุณฮารุทำกับท่านมุคุโร่ไว้”โคลมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ฮารุที่ยืนอยู่ถึงกับอึ้งเพราะปกติโคลมไม่เคยทำร้ายใครก่อนแต่ครั้งนี้ทำไมถึงได้มีอารมณ์รุนแรงและน่ากลัว

“อ๊ะ!ฮารุแค่ต้องการที่จะอธิบายให้โร่คุงฟัง ถ้าโคลมจังคิดว่าตบหน้าฮารุแล้วทำให้โร่คุงและโคลมจังหายโกรธก็เชิญตบให้หนำใจเถอะค่ะ แต่หลังจากนั้นช่วยบอกว่าโร่คุงอยุ่ที่ไหนเถอะค่ะ”

“ได้..”

เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!

ใบหน้าเรียวที่จากขาวนวลตอนนี้กับมีรอยฝ่ามือจางๆอยู่ที่แก้ม ฮารุไม่ตอบโต้อะไรเพียงแค่เงียบและให้คนตรงหน้าตบจนกว่าจะพอใจก่อนที่โคลมหยุดการกระทำ

“ขอโทษที่ฉันรุนแรงนะคะ ท่านมุคุโร่อยู่ที่สะพานข้ามแม่น้ำนามิโมริ รีบไปเถอะค่ะ”โคลมก้มหัวให้ร่างบางเล็กน้อยก่อนจะรีบผลักคนตัวเล็กให้ไปได้แล้ว
ฮารุรีบเร่งฝีเท้าให้เร็วที่สุดเพื่อจะให้ถึงมุคุโร่เร็วที่สุด และเมื่อวิ่งมาถึงจุดหมายดวงตาสวยก็ต้องเห็นมุคุโร่กำลังนั่งอยู่บนพื้นหญ้าข้างๆแม่น้ำโดยที่กำลังปาก้อนหินลงในน้ำ

“โร่คุง..โร่คุง!!”ฮารุเรียกชื่อคนตัวสูงเสียงดังทำให้เจ้าตัวหันมามองก่อนจะรีบลุกเดินหนี แต่ร่างบางไวกว่าจึงจับชายเสื้อของคนตรงหน้าไว้

“เดี๋ยวก่อนสิโร่คุง!”

“ผมไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ..”ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงห่างเหินก่อนจะสะบัดมือเล็กที่จับแขนเสื้อไว้ โดยไม่หันมามองร่างบางเลยซักนิด

“แต่ฮารุมี!โร่คุงช่วยฟังคำอธิบายของฮารุได้มั้ย?”

“มีอะไรต้องอธิบายด้วยหรอฮารุจัง?ภาพที่ผมเห็นมันก็ตำตาอยู่แล้วจะอธิบายอะไรอีก”

“เรื่องเมื่อวานมันแค่เรื่องเข้าใจผิด..ฮารุกับคุณโกคุเดระแค่สะดุดลงกับเตียงเท่านั้นเอง”เมื่อมุคุโร่ได้ยินดังนั้นจึงหันไปหาฮารุก่อนจะสบกับดวงตาสีน้ำตาลสวยที่ตอนนี้เริ่มตาแดงๆ

“แล้วทำไมโกคุเดระถึงไปอยู่บนตัวคุณล่ะฮารุ แถมไม่ได้ใส่เสื้อด้วย”

“ก็เพราะโกคุเดระเขาแกล้งฮารุเล่น ฮารุเลยถอยหลังหนีแต่ดันสะดุดเลยจะล้มแล้วคุณโกคุเดระก็มารับไว้ก็เลยล้มไปพร้อมกัน เหนื่อยนะต้องอธิบายยาวๆเนี่ย”ร่างบางพูดพร้อมกับหายใจถี่ด้วยความเหนื่อย

“พูดจริงเหรอ?ผมจะเชื่อคุณได้ยังไง?”

“เราคบกันมานานแล้วนะโร่คุง ที่ผ่านมาฮารุไม่เคยนอกใจโร่คุงเลยซักครั้ง แล้วฮารุก็ไม่เคยรักใครนอกจากโร่คุง ได้ยินมั้ย ฮารุรักโร่คุง!!อุ๊บ!”ไม่ทันที่จะจบประโยคริมฝีปากหนาก็ประกบปิดปากของร่างบาง ฮารุใช้อ้อมแขนโอบรอบคอของคนตัวสูงไว้ ร่างสูงขบริมฝีปากของฮารุให้เผยออกก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปภายใน ฮารุไม่ได้เขินอายแต่อย่างใดกลับจูบตอบเพื่อแสดงความรักทั้งหมดที่มีให้ต่อคนตรงหน้า ก่อนที่ทั้งคู่จะถอนริมฝีปากออกจากกันและกันอย่างอ้อยอิ่ง

“ผมได้ยินแล้ว..ว่าคุณรักผมแต่ผมก็อยากจะบอกคุณเหมือนกัน”

“เอ๋?0.0อุ๊บ!”ร่างสูงประกบริมฝีปากบางอีกครั้ง ครั้งนี้เต็มไปด้วยความอ่อนโยนและอบอุ่นยาวนานที่ร่างสูงต้องการจะสื่อเพื่อให้ร่างบางสัมผัสได้ถึงมัน ปลายหางตาของฮารุเริ่มมีน้ำใสๆเล็ดออกมาเล็กน้อยด้วยความดีใจ มือใหญ่เอื้อมไปกดศรีษะเล็กเพื่อให้จูบนี้ดีขึ้น ทั้งสองจูบกันโดยลืมเวลาไปอย่างง่ายได้ ก่อนที่มุคุโร่จะถอมริมฝีปากออกอีกครั้ง

“สิ่งที่ผมอยากจะบอกคุณคือ...”

“ฮาฮิ?”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

“ผมรักคุณมากที่สุด เสมอและตลอดไป..ฮารุจังที่รัก”

ใช่...จริงๆด้วยอย่างที่ โกคุเดระ ฮายาโตะได้พูดไว้
คนรักกันนั้นแม้จะเข้าใจผิดหรือโกรธกันมากเพียงใด
สุดท้ายแล้ว..ความสัมพันธ์ที่ผูกมัดกันไว้อย่างแน่นหนานั้น
จะไม่มีวันตัดขาดกันได้ ในเมื่อสายสัมพันธ์นั้นได้ถูกผูกไว้ที่ข้อมือของทั้งคู่แล้ว
สุดท้าย..ทั้งคู่นั้นก็จะต้องเดินไปพร้อมๆกันเพื่อจะฝ่าอุปสรรคไปด้วยกัน..

ผมจะโดนรุ่นพี่เจว่าไม๊เนี่ย Surprised

» นิยาย 9686